اختلال بیش فعالی نقص تمرکز در بزرگسالی

اختلال نقص توجه بیش فعالی در بزرگسالی

درصد بالایی از کودکانی که مبتلا به اختلال نقص توجه بیش فعالی در کودکی هستند در بزرگسالی نیز علایمی را دارند که حاکی از تداوم اختلال در آنها است. افرادی که با کودکان بیش فعال در تماسند می دانند که علامت اصلی آنها عدم کنترل میزان فعالیت و نیز میزان حرف زدنشان می باشد. این علامت در یزرگسالی خود را به صورت عدم توانایی در انجام کارهای نشسته نشان می دهد. به عبارتی این افراد ترجیح می دهند شغلهایی را انتخاب کنند که در آنها فعالیت فیزیکی و راه رفتن بیشتر باشد (ورزش، رانندگی و ویزیتوری). اگر در انتخاب شغل اشتباه کنند خطر عدم موفقیت شغلی آنها بالا است. همچنین بیش فعالی در بزرگسالی می تواند خود را به صورت رانندگی تند و عدم تحمل صف و ترافیک نشان دهد.

مشکل عمده دیگر اختلال در تمرکز است که می تواند بدون هر تغییری تا بزرگسالی ادامه یابد و فرد در فعالیتهایی که نیاز به تمرکز دارد نظیر مطالعه وبرنامه ریزی دچار مشکل شود. این افراد فراموشکار هستند و وسایل خود را گم می کنند. همچنین به دلیل عدم تمرکز نمی توانند به صحبت طرف مقابل خوب گوش دهند.

این افراد در برآورد حس زمان مشکل دارند و به همین دلیل معمولا کارهای خود را به تعویق می اندازند و بر سر قرارهای خود دیر می رسند. همچنین در شروع پروژه های کاری مشکل داشته و نمی توانند آنها را سر موعد تمام کنند.

مشکل دیگر تکانشگری است که در بزرگسالی آن را به صورت رانندگی خطرناک، رد شدن از چراغ قرمز، پرخاشگری ناگهانی و به عبارتی عدم کنترل خود می بینیم. میزان تصادفات رانندگی و جریمه شدن در این افراد بیشتر از سایر افراد است.

وجود این همه مشکل در کودکی می تواند زمینه ساز بروز کاهش اعتماد به نفس، مشکلات ارتباطی، شکست تحصیلی و شغلی، اعتیاد به مواد مخدر، اضطراب و افسردگی باشد. به همین دلیل ممکن است این علایم بیش از علایم اولیه اختلال مشکل ساز باشد.

البته باید در نظر داشت که هیچ دو فرد مبتلا به این بیماری شبیه هم نیستند و مهمتر آنکه تشخیص این اختلال باید توسط روانپزشک صورت گیرد.